Distretto NordSignificar Per Verba

Il diario di Bobby Sands – Giorno 17 | The diary of Bobby Sands – Day 17

Martedì 17 marzo 1981

Lá Pádraig inniú ‘s mar is gnách níor thárla aon rud suntasach, bhí mé ar aifreann agus mo chuid gruaige gearrtha agam níos gaire, agus é i bhfad níos fearr freisin. Sagart nach raibh ar mo aithne abhí ag rá ran aifreann.

Bhí na giollaí ag tabhairt an bhia amach do chách abhí ag teacht ar ais ón aifreann. Rinneadh iarracht chun tabhairt pláta bidh domhsa. Cuireadh ós cómhair m’aghaidh ach shiúl mé ar mo shlí mar is nach raibh aon duine ann.

Fuair mé cúpla nuachtán inniú agus mar shaghas malairt bhí an Nuacht na hEireann ann. Táim ag fáil pé an scéal atá le fáil óna buachaillí cibé ar bith.

Choniac mé ceann dona dochtúirí ar maidun agus é gan béasaí. Cuireann sé tuirse ormsa. Bhí mo chuid meachain 57.50 kgs. Ní raibh aon ghearán agam.

Bhí oifigcach isteach liom agus thug sé beagán íde béil domhsa. Arsa sé ‘tchim go bhfuil tú ag léigheadh leabhar gairid. Rudmaith nach leabhar fada é mar ní chrlochnóidh tú é’.

Sin an saghas daoine atá iontu. Ploid orthu. Is cuma liom. Lá fadálach ab ea é. Bhí mé ag smaoineamh inniú ar an chéalacán seo. Deireann daoine a lán faoin chorp ach ní chuireann muinín sa chorp ar bith. Measaim ceart go leor go bhfuil saghas troda.

An dtús ní ghlacann leis an chorp an easpaidh bidh, is fulaingíonn sé ón chathú bith, is greithe airithe eile a bhíonn ag síorchlipeadh an choirp. Troideann an corp ar ais ceart go leor, ach deireadh an lae; téann achan rud ar ais chuig an phríomhrud, is é sin an mheabhair.

Is é an mheabhair an rud is tábhachtaí. Mura bhfuil meabhair láidir agat chun cur in aghaidh le achan rud, ní mhairfidh. Ní bheadh aon sprid troda agat. Is ansin cen áit as a dtigeann an mheabhair cheart seo. B’fhéidir as an fhonn saoirse.

Ní hé cinnte gurb é an áit as a dtigeann sé. Mura bhfuil siad in inmhe an fonn saoirse a scriosadh, ní bheadh siad in inmhe tú féin a bhriseadh. Ní bhrisfidh siad mé mar tá an fonn saoirse, agus saoirse mhuintir na hEireann i mo chroí.

Tiocfaidh lá éigin nuair a bheidh an fonn saoirse seo le taispeáint ag daoine go léir na hEireann ansin tchífidh muid éirí na gealaí.

Oggi è la festa di San Patrizio e come al solito niente di nuovo. Sono stato a messa. Con i capelli tagliati stavo molto meglio. Non conoscevo il prete che ha detto la messa.

Gli inservienti distribuivano il cibo a tutti quelli che tornavano da messa. Hanno provato a darmi un piatto pieno. Me l’hanno messo sotto il naso, ma io ho tirato dritto come se non ci fossero.

Oggi ho ricevuto due giornali e, piacevole novità, c’era l’«Irish News». A ogni modo ricevo tutte le notizie dai ragazzi.

Ho visto uno dei dottori questa mattina, un tipo sbarbato. Mi sfibra. Il mio peso è di 57,50 chili. Nessuna lamentela.

Il direttore del carcere è venuto da me e mi ha detto aspramente: «Vedo che stai leggendo un libro breve. Meglio così. Se fosse lungo non riusciresti a finirlo».

Ecco che gente sono. Maledetti! Non importa. E’ stata una giornata lunga.

Pensavo allo sciopero della fame. La gente dice tante cose del corpo, ma non vi fidate. Io penso che ci sia davvero una specie di lotta. Prima il corpo non accetta la mancanza di cibo e soffre per la tentazione del cibo e per altri fattori che lo tormentano in continuazione.

Il corpo reagisce, naturalmente, ma alla fine tutto ritorna alla considerazione primaria, cioè alla mente. La mente è la cosa più importante. Se non hai una mente forte per resistere a tutto non ce la fai. Ti manca ogni spirito combattivo.

Ma da dove ha origine questa forza mentale? Forse dal desiderio di libertà, ma non è proprio certo che venga di lì.

Se non riescono a distruggere il desiderio di libertà non possono stroncarti. Non mi stroncheranno perché il desiderio di libertà e la libertà del popolo irlandese sono nel mio cuore. Verrà il giorno in cui tutto il popolo irlandese avrà il desiderio di libertà.

Sarà allora che vedremo sorgere la luna.

Tuesday 17th March 1981

Lá Pádraig inniú ‘s mar is gnách níor thárla aon rud suntasach, bhí mé ar aifreann agus mo chuid gruaige gearrtha agam níos gaire, agus é i bhfad níos fearr freisin. Sagart nach raibh ar mo aithne abhí ag rá ran aifreann.

Bhí na giollaí ag tabhairt an bhia amach do chách abhí ag teacht ar ais ón aifreann. Rinneadh iarracht chun tabhairt pláta bidh domhsa. Cuireadh ós cómhair m’aghaidh ach shiúl mé ar mo shlí mar is nach raibh aon duine ann.

Fuair mé cúpla nuachtán inniú agus mar shaghas malairt bhí an Nuacht na hEireann ann. Táim ag fáil pé an scéal atá le fáil óna buachaillí cibé ar bith.

Choniac mé ceann dona dochtúirí ar maidun agus é gan béasaí. Cuireann sé tuirse ormsa. Bhí mo chuid meachain 57.50 kgs. Ní raibh aon ghearán agam.

Bhí oifigcach isteach liom agus thug sé beagán íde béil domhsa. Arsa sé ‘tchim go bhfuil tú ag léigheadh leabhar gairid. Rudmaith nach leabhar fada é mar ní chrlochnóidh tú é’.

Sin an saghas daoine atá iontu. Ploid orthu. Is cuma liom. Lá fadálach ab ea é. Bhí mé ag smaoineamh inniú ar an chéalacán seo. Deireann daoine a lán faoin chorp ach ní chuireann muinín sa chorp ar bith. Measaim ceart go leor go bhfuil saghas troda.

An dtús ní ghlacann leis an chorp an easpaidh bidh, is fulaingíonn sé ón chathú bith, is greithe airithe eile a bhíonn ag síorchlipeadh an choirp. Troideann an corp ar ais ceart go leor, ach deireadh an lae; téann achan rud ar ais chuig an phríomhrud, is é sin an mheabhair.

Is é an mheabhair an rud is tábhachtaí. Mura bhfuil meabhair láidir agat chun cur in aghaidh le achan rud, ní mhairfidh. Ní bheadh aon sprid troda agat. Is ansin cen áit as a dtigeann an mheabhair cheart seo. B’fhéidir as an fhonn saoirse.

Ní hé cinnte gurb é an áit as a dtigeann sé. Mura bhfuil siad in inmhe an fonn saoirse a scriosadh, ní bheadh siad in inmhe tú féin a bhriseadh. Ní bhrisfidh siad mé mar tá an fonn saoirse, agus saoirse mhuintir na hEireann i mo chroí.

Tiocfaidh lá éigin nuair a bheidh an fonn saoirse seo le taispeáint ag daoine go léir na hEireann ansin tchífidh muid éirí na gealaí.

(Translated, this reads as follows:)

St Patrick’s Day today and, as usual, nothing noticeable. I was at Mass, my hair cut shorter and much better also. I didn’t know the priest who said Mass.

The orderlies were giving out food to all who were returning from Mass. They tried to give me a plate of food. It was put in front of my face but I continued on my way as though nobody was there.

I got a couple of papers today, and as a kind of change the Irish News was there. I’m getting any news from the boys anyway.

I saw one of the doctors this morning, an ill-mannered sort. It tries me. My weight was 57.70 kgs. I had no complaints.

An official was in with me and gave me some lip. He said, ‘I see you’re reading a short book. It’s a good thing it isn’t a long one for you won’t finish it.’

That’s the sort of people they are. Curse them! I don’t care. It’s been a long day.

I was thinking today about the hunger-strike. People say a lot about the body, but don’t trust it. I consider that there is a kind of fight indeed. Firstly the body doesn’t accept the lack of food, and it suffers from the temptation of food, and from other aspects which gnaw at it perpetually.

The body fights back sure enough, but at the end of the day everything returns to the primary consideration, that is, the mind. The mind is the most important.

But then where does this proper mentality stem from? Perhaps from one’s desire for freedom. It isn’t certain that that’s where it comes from.

If they aren’t able to destroy the desire for freedom, they won’t break you. They won’t break me because the desire for freedom, and the freedom of the Irish people, is in my heart. The day will dawn when all the people of Ireland will have the desire for freedom to show.

It is then we’ll see the rising of the moon.

Tags

René Querin

Di professione grafico e web designer, sono appassionato di trekking e innamorato dell'Irlanda e della sua storia. Insieme ad Andrea Varacalli ho creato e gestisco Les Enfants Terribles.

Related Articles

One Comment

  1. lottare per la liberta dei propri figli è l’unica fonte di salvezza di un mondo che ormai non ci appartiene piu ..capitalismo sfrenato e consumismo autodistruttivo.. niente piu ideali niente piu lotta…cervelli alienati da sistemi violenti e di parte..istruzione della verità sempre più lontana …bobby ci insegna tutti i giorni qualcosa continuare a combattere le ingiustizie e i soprusi ….questo bramo… per lasciare ai nostri ragazzi qualcosa di buono, qualcosa che non abbia un prezzo ma soltanto qualcosa di umano…davide

Close